20/12/07

Πλησιάζουν Χριστούγεννα όταν...

Πλησιάζουν Χριστούγεννα όταν...

Στη Γλώσσα διαβάζουμε και γράφουμε χριστουγεννιάτικες ιστορίες , φτιάχνουμε το αλφαβητάρι των εορτών , μαθαίνουμε κάλαντα απ’ όλη την Ελλάδα και τα τραγουδάμε!

Στα προβλήματα των Μαθηματικών κάνουν την εμφάνιση τους ο Άγιος Βασίλης , τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες!

Στη Μελέτη φέρνουμε πληροφορίες για τα ήθη κι έθιμα των ημερών.

Στα Θρησκευτικά ξαναμιλάμε για τη γέννηση του Χριστού , τον Έλληνα Άγιο Βασίλη (ουδεμία σχέση με τον Santa Claus…) και τα Φώτα.

Στα Τεχνικά (που έχουν και την τιμητική τους…) ζωγραφίζουμε χριστουγεννιάτικες ζωγραφιές , κόβουμε και κολλάμε αστεράκια , έλατα , Άγιους Βασίληδες , καμπάνες κλπ.

Βρίσκουμε πιο πολύ χρόνο για παιχνίδια στην τάξη. ( η ύλη μπορεί να περιμένει...)

Τα "δευτεράκια" παρουσιάζουν με τεράστια επιτυχία(!!!) τη χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου

Ετοιμαζόμαστε για 2 εβδομάδες διακοπών!

Μέσω των μαθητών σου μπορείς να ξανανιώσεις λίγη από τη μαγεία των Χριστουγέννων!


12/12/07

Τι μπορούμε να κάνουμε για τους μαθητές μας με μαθησιακές δυσκολίες;


Κάθε φορά που αναλαμβάνω μια καινούργια τάξη , παντά παρατηρώ ,μετά από λίγο καιρό, ότι υπάρχουν μαθητές με επιδόσεις χαμηλότερες των δυνατοτήτων τους. Οι αιτίες μπορεί να διαφέρουν από μαθητή σε μαθητή , αλλά κάποιοι απ’ αυτούς (συνήθως αγόρια) ανήκουν στην κατηγορία των μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες.

Η ύπαρξη αυτών των μαθητών στην τάξη αποτελεί μια παιδαγωγική πρόκληση. Πώς μπορεί ,άραγε, ο εκπαιδευτικός να βοηθήσει αυτή την κατηγορία των παιδιών; Πώς μπορεί να τους κάνει να αισθάνονται άνετα στην τάξη και να συμμετέχουν με επιτυχία στη μαθησιακή διαδικασία;

Ξεκινώντας ,λοιπόν, από τέτοιου είδους απορίες ,έψαξα στη σχετική βιβλιογραφία και βρήκα κάποιες γενικές οδηγίες που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν από όλους μας και τις παραθέτω αμέσως :



  • Είμαστε θετικοί και δείχνουμε ενδιαφέρον.

  • Γνωρίζουμε ότι το παιδί με μαθησιακές δυσκολίες χρειάζεται 3 φορές περισσότερο χρόνο για να μάθει , ενώ θα κουραστεί και πιο γρήγορα.

  • Δε βάζουμε ταμπέλες (π.χ. τεμπέλης , αδιάφορος κ.α.) , γιατί αυτό μακροχρόνια έχει αρνητικές επιπτώσεις στο παιδί και στην επίδοση του.

  • Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα δομημένο και μεθοδικό εκπαιδευτικό περιβάλλον.

  • Δίνουμε ξεκάθαρες πληροφορίες , ίσως σε χαμηλότερη ταχύτητα ή με επανάληψη.

  • Τονίζουμε (χωρίς υπερβολές) τις δυνατότητες τους και τα ενθαρρύνουμε για συμμετοχή.

  • Θυμόμαστε ότι οι μαθησιακές δυσκολίες ενδέχεται να δημιουργήσουν στο μαθητή προβλήματα συμπεριφοράς ή/και αυτοεκτίμησης.

  • Οι διδακτικές μέθοδοι να είναι πολυαισθητηριακές , ώστε να αγγίζουν όλους τους μαθητές και ειδικά τους μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες.

    Οι οδηγίες προέρχονται από το βιβλίο του Κ. Πόρποδα «Διαγνωστική αξιολόγηση και αντιμετώπιση των μαθησιακών δυσκολιών στο Δημοτικό Σχολείο» και τώρα που τις ξαναδιαβάζω πιστεύω πως αν τις ακολουθήσουμε θα ωφεληθούν και οι υπόλοιποι μαθητές μας.

    Κάθε άλλη πρόταση ή ιδέα είναι ευπρόσδεκτη!

8/12/07

Δημόσιο ή Ιδιωτικό;


Πρόσφατα , ένα ζευγάρι φίλων με μικρά παιδιά μου είπε ότι σκέφτονται του χρόνου να γράψουν τη μεγάλη τους κόρη (5 ετών) σε ιδιωτικό σχολείο. Με ρώτησαν να τους πω τη γνώμη μου , επειδή έχω περάσει και από την ιδιωτική εκπαίδευση.

Εν ολίγοις, αυτά που τους είπα είναι τα εξής:

1. Το δημόσιο σχολείο είναι δωρεάν , ενώ στο ιδιωτικό πληρώνεις.(βασικότατο…)
2. Το δημόσιο είναι συνήθως στη γειτονιά σου , ενώ το ιδιωτικό μπορεί να απέχει και 1 ώρα (με το σχολικό) από το σπίτι σου.
3. Στο ιδιωτικό κανείς δε μπορεί να σου εγγυηθεί ότι δε θα πληρώνεις και έξτρα χρήματα για φροντιστήρια και ιδιαίτερα στο σπίτι.
4. Τα ιδιωτικά για να προσελκύσουν γονείς-πελάτες επιβαρύνουν το πρόγραμμα με διάφορες έξτρα δραστηριότητες και μαθήματα με αποτέλεσμα να παραφορτώνεται το πρόγραμμα των μαθητών.

Από την άλλη,όμως:

1. Στα δημόσια χάνονται συχνά διδακτικές ώρες , εξαιτίας καταλήψεων ή απεργιών.
2. Τα κτήρια δεν είναι πάντα στην καλύτερη κατάσταση…
3. Κανείς εκπαιδευτικός δεν πέρασε από κάποια μορφή «αξιολόγησης» όταν διορίστηκε με αποτέλεσμα στο δημόσιο σχολείο να μπορείς να βρεις «κάθε καρυδιάς καρύδι»(οι περισσότεροι συνάδελφοι πάντως μια χαρά είναι).
Αντίθετα , στα ιδιωτικά υπάρχει συνήθως μια μικρή επιτροπή που επιλέγει
τους εκπαιδευτικούς.

Στο τέλος , τους είπα να ρωτήσουν κάποιους γείτονες για το σχολείο της γειτονιάς κι αν τους πουν καλά λόγια να το προτιμήσουν , αλλιώς να κάνουν μια περιήγηση στα πιο κοντινά ιδιωτικά και να διαλέξουν.

Εσείς τι θα προτείνατε;

3/12/07

Αξιολόγηση

Αναδημοσιεύω από το forum του eduportal:

1/12/07

Σχολείο και βαθμολογία τριμήνου


Κάθε χρόνο τέτοια εποχή , η ίδια ιστορία. Οι διευθυντές ζητάνε να ετοιμάσουμε τη βαθμολογία τριμήνου και μένα με πιάνουν τα νεύρα μου!!! Αίσχος!!! Δε θέλω να παραδώσω αυτό το παλιόχαρτο με τους βαθμούς των μαθητών μου!

Οι διευθυντές βέβαια δε φταίνε , αλλά και ‘γω έχω τους λόγους μου που δε θέλω ν’ ακούω και να βλέπω ελέγχους:

1ον Θεωρώ ότι ο έλεγχος είναι ένα έγγραφο άνευ αξίας που δεν πρόκειται να βοηθήσει τους μαθητές μου (ειδικά τους πιο αδύναμους).
2ον Αποπροσανατολίζει όλη τη σχολική διαδικασία. Οι μαθητές διαβάζουν και μαθαίνουν(;;;) για να πάρουν καλό βαθμό στον έλεγχο και όχι επειδή αυτά που τους διδάσκουμε είναι χρήσιμα και ενδιαφέροντα (είναι;;;).
3ον Ενδέχεται να δημιουργηθούν άσχημες καταστάσεις στο σπίτι (γκρίνιες , φωνές , τιμωρίες κλπ.) .
4ον Φορτώνει τους μαθητές μας με περιττό άγχος.
5ον Με τους ελέγχους βάζουμε «ταμπέλα» στους μαθητές μας από πολύ μικρή ηλικία (αλήθεια , ποιος ανεγκέφαλος σκέφτηκε ότι τα τριτάκια πρέπει να παίρνουν βαθμούς;) .
6ον Αυτό το χαρτί δε δίνει καμια ουσιαστική πληροφορία στους γονείς.
7ον Κατά βάθος , δηλητηριάζεται η σχέση μαθητή-δασκάλου και μαθητή-σχολείου.
8ον Η βαθμολόγηση είναι υποκειμενική διαδικασία.

Αντί ,λοιπόν, το σχολείο να παίζει το ρόλο του ιεροεξεταστή-βαθμολογητή καλά θα κάνει να ψάξει τις αιτίες της σχολικής αποτυχίας και να βρει τρόπους να βοηθήσει όλους τους μαθητές να μάθουν και να ενταχθούν ομαλά στο εκπ/κο σύστημα. Μέχρι ,όμως, να γίνει κάτι τέτοιο , ο μόνος βαθμός που θα βάζω με χαρά κάθε τρίμηνο θα είναι ένα ωραιότατο 0 (μηδέν) στο Υπουργείο Παιδείας, στο Παιδαγωγικό(;) Ινστιτούτο και σε μένα που συνεχίζω να συμπληρώνω ελέγχους…

Για να μην παρεξηγηθώ , σπεύδω να ξεκαθαρίσω πως δεν είμαι εναντίον των επαναληπτικών κριτηρίων ή των διαγωνισμάτων κλπ. Αυτό που με ενοχλεί είναι η επισημότητα που δίνεται σε ένα «χαρτί». Την ημέρα των ελέγχων θα μπορούσαμε να έχουμε συνάντηση και συζήτηση με τους γονείς σχετικά με την πρόοδο των παιδιών τους,όπως ήδη κάνουμε, αλλά χωρίς να πρέπει να δώσουμε βαθμούς. Καλύτερα θα ήταν να δώσουμε στους γονείς ένα φάκελο με τις εργασίες και τα κριτήρια του παιδιού,ώστε να έχουν μια σαφή εικόνα γι’ αυτά που τουs λέμε.

Υπάρχουν και κάποιοι εκπ/κοι που ισυρίζονται ότι οι έλεγχοι είναι επιβράβευση για την προσπάθεια των καλών μαθητών. Μα τα θετικά σχόλια και η επιτυχία που βιώνουν οι καλοί μαθητές δεν είναι από μόνα τους μία επιβράβευση;

Κλείνοντας , θα ήθελα να πω ότι οι παραπάνω απόψεις αναφέρονται κυρίως στο Δημοτικό και ίσως στο Γυμνάσιο , αν και δεν έχω εμπειρία από τη δευτεροβάθμια. Δεν ξέρω πόσοι συμφωνούν ή διαφωνούν με τις απόψεις μου , αλλά θα ήθελα πολύ ν’ ακούσω και απόψεις άλλων εκπαιδευτικών ή και γονιών για το θέμα.

Καλό μήνα!

25/11/07

ΚΔΑΥ


Έξυπνος και φυσιολογικός μαθητής της Γ’ Δημοτικού παρουσιάζει όλα τα συμπτώματα που παρουσιάζουν τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες: κόμπιασμα και λάθη στην ανάγνωση , μεγάλες δυσκολίες στην κατανόηση κειμένου, παραλείψεις γραμμάτων και συλλαβών , δυσανάγνωστη γραφή , κολλημένες λέξεις κ.α.

Ο δάσκαλος καλεί τους γονείς και τους ενημερώνει για την πρόοδο του παιδιού τους. Τους αναφέρει όλα τα παραπάνω και τους εξηγεί ότι το παιδί ενδέχεται να έχει μαθησιακές δυσκολίες τύπου δυσλεξίας. Επίσης , τους προτείνει να επισκεφθούν το ΚΔΑΥ της περιοχής τους για να πάρουν μια έγκυρη (αλλά όχι έγκαιρη!!!) διάγνωση και αξιολόγηση.

Οι γονείς δέχονται με μεγάλη προθυμία και την επόμενη μέρα επικοινωνούν τηλεφωνικά με το ΚΔΑΥ. Από ‘κει τους ζητούν να υποβάλουν μια αίτηση και μια έκθεση που θα συντάξει ο δάσκαλος του παιδιού. Πραγματικά , ο δάσκαλος συντάσσει την έκθεση , όπου περιγράφει όλα τα παραπάνω συμπτώματα και τη δίνει στους γονείς , οι οποίοι με τη σειρά τους την πάνε στο ΚΔΑΥ.

Όλα αυτά έγιναν το Γενάρη του 2007. Έχουν περάσει 11(!) μήνες και οι γονείς δεν έχουν καμία διάγνωση στα χέρια τους. Σε πρόσφατη τηλεφωνική τους επικοινωνία με το ΚΔΑΥ πήραν την πολύ σαφή και συγκεκριμένη απάντηση «θα σας ειδοποιήσουμε». Ο νοών νοείτω…Ο μαθητής συνεχίζει την προσπάθεια του ουσιαστικά αβοήθητος , ενώ ο δάσκαλος προβληματίζεται για το πως θα μπορούσε να βοηθήσει αυτόν το μαθητή μέσα στην τάξη.

ΑΠΟΡΙΕΣ:
Πόσοι μήνες πρέπει να περάσουν για να πάρει ένας μαθητής το χαρτί της διάγνωσης; Αυτοί οι 11 μήνες που πέρασαν -και προφανώς θα γίνουν περισσότεροι- δεν είναι πολύτιμος χρόνος που έμεινε αναξιοποίητος; Γιατί δεν στελεχώνονται με περισσότερο προσωπικό τα ΚΔΑΥ ή γιατί δεν ιδρύονται περισσότερα ανά περιφέρεια;

Το ξέρω ότι δεν ανακάλυψα τον τροχό , αλλά είναι εξοργιστικό να βλέπεις τους αργούς ρυθμούς του ελληνικού δημόσιου τομέα. Μέχρι να αποφανθούν οι ειδικοί ο μαθητής μπορεί να έχει τελειώσει και τη Δ’ Δημοτικού και να πηγαίνει στην Ε’!

Άγνωστες ,βέβαια, παραμένουν οι επιπτώσεις που θα έχει αυτή η αργοπορία στην ψυχική υγεία του παιδιού, αλλά τελικά ποιος νοιάζεται για τέτοιες λεπτομέρειες…;

21/11/07

Παιδί και βίαια πρότυπα


Αφορμή για το σημερινo κείμενο αποτέλεσε ένα άρθρο που διάβασα στο in.gr . Παραθέτω ένα απόσπασμα για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται:

Νέα Υόρκη: Τα αγόρια προσχολικής ηλικίας που παρακολουθούν βίαια τηλεοπτικά προγράμματα, ακόμα και υπό τη μορφή κινουμένων σχεδίων, μπορεί να είναι πιο επιθετικά από τους συνομηλίκους τους, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύονται στο επιστημονικό έντυπο Pediatrics.


«Σιγά το νέο!» , θα μου πείτε. Συμφωνώ. Πολλές έρευνες έχουν αποδείξει τη σχέση τηλεοπτικής βίας και επιθετικότητας στα παιδιά (κυρίως στ’ αγόρια). Ακόμα θυμάμαι ένα σχετικό πείραμα που είχα μελετήσει ως φοιτητής:

Το πείραμα
Σ’ αυτό το πείραμα ,λοιπόν, που είχε οργανώσει ο Bandura (βλ. κοινωνική μάθηση) κάποια παιδιά νηπιαγωγείου χωρίστηκαν σε δυο ομάδες. Η πρώτη ομάδα παρακολούθησε έναν ενήλικα να εκδηλώνει επιθετική συμπεριφορά σε μια κούκλα , ενώ η δεύτερη παρακολούθησε τον ίδιο ενήλικα να συμπεριφέρεται ήρεμα.

Το αποτέλεσμα
Το αποτέλεσμα ήταν πως ,όταν τα παιδιά της πρώτης ομάδας βρέθηκαν μόνα τους με την κούκλα , παρουσίασαν επιθετική συμπεριφορά παρόμοια με του ενήλικα. Αντίθετα , τα παιδιά της δεύτερης ομάδας έπαιξαν με την κούκλα χωρίς να της συμπεριφερθούν βίαια.

Το συμπέρασμα
Εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι τα παιδιά μιμούνται με μεγάλη ευκολία αυτά που βλέπουν γύρω τους.

Το ερώτημα
Το ερώτημα που γεννάται,λοιπόν, είναι αν υπάρχει κάποιος να ελέγχει τις εκπομπές που προβάλλονται στις παιδικές ζώνες των καναλιών. Κι αν υποθέσουμε ότι στην τηλεόραση υπάρχει κάποιος έλεγχος , τότε τι γίνεται με τα video games; Εκεί πιστεύω ότι η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη.

Πριν από μερικούς μήνες ,κατά τη διάρκεια της εφημερίας μου στο προαύλιο του σχολείου , είδα κάποιους μαθητές μου (Γ’ Δημοτικού τότε) να «παίζουν» , κλοτσώντας ο ένας τον άλλον και βρίζοντας στα αγγλικά με την φράση «f**k you bit**»! Όταν τους πλησίασα και τους ρώτησα που έμαθαν αυτή τη φράση κι αυτό το «παιχνίδι» μου απάντησαν ότι τα είδαν σ’ ένα video game.

«Τι πρωτότυπο!» , θα σκεφτείτε. Πράγματι , δεν είναι καθόλου πρωτότυπο αλλά πολύ διαδεδομένο. Το πρωτότυπο θα ήταν να σταματήσουν να υπάρχουν τέτοια παιχνίδια! Βέβαια ,κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η βία (σωματική , λεκτική , ψυχολογική) είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης και ότι δεν ευθύνονται μόνο η τηλεόραση και τα video games για την υπαρξη της. Συμφωνώ , αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να την ενισχύουμε κιόλας. Επίσης , δεν πιστεύω ότι ένα παιδί θα ερχόταν ποτέ σε επαφή με τόσο πολλή βία , αν δεν υπήρχαν βίαια προγράμματα στην τηλεόραση και βίαια video games. Η βία της καθημερινότητας μας μοιάζει με σταγόνα μπροστά στον ωκεανό βίας που μας σερβίρουν η τηλεόραση και τα βιντεοπαιχνίδια. Αξίζει ,άραγε, για τα κέρδη κάποιων εταιριών να περνάμε λανθασμένα μηνύματα στις νέες γενιές;

Ισως , σε κάποιους να φανεί υπερβολική η απορία μου. Δουλεύοντας ,όμως,σε δημοτικά σχολεία τα τελευταία 8 χρόνια , έχω καταλάβει τη μεγάλη επίδραση της τηλεόρασης στα παιδιά , ενώ παράλληλα έχω παρατηρήσει ότι υπάρχουν πολλοί μαθητές που προσπαθούν να επιλύσουν όλα τους τα προβλήματα μέσω βίας. Δεν μπορεί ,λοιπόν, να μην υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα σ'αυτά τα δύο. Ακόμα κι αν οι μαθητές δε μιμηθούν τα βίαια πρότυπα , η εξοικείωση τους με τη βία είναι από μόνη της ανησυχητική! Πραγματικά αναρωτιέμαι αν τα σχολεία θα μπορούσαν να κάνουν κάτι για να βελτιώσουν αυτή την κατάσταση...

19/11/07

Blogs και εκπαίδευση


Mόλις είπα να ξεκινήσω και 'γω ένα blogάκι , αμέσως βρήκα άρθρο στο ιντερνετ που μιλάει για την εκπαίδευση και την μπλογκόσφαιρα. Είχα που είχα τους ενδοιασμούς μου , τώρα αυξήθηκαν κατακόρυφα! Ποιος είμαι; Πού πάω; Γιατί έφτιαξα αυτό το blog; Είμαι περισσότερο ναρκισσος απ' όσο πίστευα; Αυτά κι άλλα αναπάντητα ερωτήματα στριφογυρίζουν πλέον στο μυαλό μου . Αν θέλετε κι εσείς να γεμίσετε το κεφάλι σας με παρόμοια ερωτήματα , σας προτείνω να το διαβάσετε.

Το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Νίκου Δαπόντε θα το βρείτε στο eduportal στην παρακάτω διεύθυνση: http://www.eduportal.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=228&mode=&order=0&thold=0

18/11/07

Τι τραβάμε και 'μεις τα μοντέλα...


Τι να φορέσω; Το ριγέ πουκάμισο ή το καινούργιο πουλόβερ; Στα μαλλιά θα βάλω τζελ ή όχι; Θα είμαι σοβαρός ή χαμογελαστός;

Όχι , μην ανησυχείτε ,δεν άλλαξα επάγγελμα! Παραμένω ο δάσκαλος που ήμουν (τώρα μπορείτε να ανησυχήσετε!!!). Απλώς αύριο έχουμε φωτογράφιση στο σχολείο και καταλαβαίνετε… Μ’ έχει πιάσει ένα πολύ μικρό αγχος για το αν θα βγω καλός ή όχι. Πέρσι είχα ξεχάσει τη φωτογράφιση και πήγα εντελώς απεριποίητος.

Θα μου πείτε τώρα -και με το δίκιο σας - γιατί με απασχολεί ένα τόσο δευτερεύον θέμα. Δεν ξέρω γιατί , αλλά μάλλον θέλω να με θυμούνται οι μαθητές μου με θετικές σκέψεις και όχι να με βλέπουν μετά από χρόνια στην αναμνηστική φωτογραφία και να λένε : «Τι λέτσος ο κύριος που είχαμε στη Δ’ τάξη…».

Τώρα θα μου ξαναπείτε –και πάλι με το δίκιο σας- ότι άλλα είναι τα σημαντικά στη σχέση μου με τους μαθητές και όχι η φωτογραφία. Συμφωνώ απόλυτα , αλλά φαίνεται πως έχω γίνει περισσότερο ματαιόδοξος απ’ όσο πίστευα.

Έχω παρατηρήσει πως ποτέ δε μου αρέσω στις σχολικές φωτογραφίες , αλλά πάντοτε βρίσκω τους μαθητές μου αξιαγάπητους. Τα μικρά έρχονται πάντα καλοντυμένα , ποζάρουν με μεγαλύτερη άνεση απ’ ότι εγώ και φαίνονται να το διασκεδάζουν. Αντιθέτως , εγώ το θεωρώ και λίγο αγγαρεία… Φέτος ,λοιπόν, αποφάσισα να τα μιμηθώ,να βάλω τα δυνατά μου (προλαβαίνω να επισκεφτώ πλαστικό χειρούργο;;;) για να βγω και 'γω ωραίος στην αναμνηστική μας φωτογραφία.

Ε, ρε τι τραβάμε και ‘μεις τα μοντέλα…

Τελικά , θα φορέσω το ριγέ πουκάμισο.

17/11/07

Και τώρα τι κάνω;


Χαιρετώ τα πλήθη!Μεταξύ σοβαρού κι αστείου και χωρίς συγκεκριμένες προθέσεις δημιουργήθηκε αυτό το blog. Η αμηχανία μου μεγάλη...
ΑΠΟΡΙΑ 1η :
Γιατί έφτιαξα αυτό το blog; Παρακολουθώ αρκετά ιστολόγια από το καλοκαίρι , αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί να φτιάξω ένα δικό μου. Μήπως τελικά είμαι ον μιμητικό και απλώς μιμούμαι αυτά που κάνουν οι άλλοι;
ΑΠΟΡΙΑ 2η :
Θα καταφέρνω να γράφω κάτι αξιόλογο ή ...
ΑΠΟΡΙΑ 3η :
Κι αν υποθέσουμε ότι γράφω κάτι αξιόλογο (πολύ αισιόδοξο με βρίσκω...) ποιος θα μπει στον κόπο να το διαβάσει και γιατί;
Τέλος πάντων , ας αρχίσω και βλέπουμε...
Καλή αρχή μου εύχομαι!!!